Folwark to inna nazwa wielkiego gospodarstwa rolnego, które powstawały od XII wieku. Początkowo zajmowały się uprawą roślin, np. zbóż. Od XIV wieku w folwarku zaczęto hodować zwierzęta. Folwark był takim współczesnym gospodarstwem towarowym, czyli produkującym towary (żywność) na zbyt.
Siedzibą folwarku był dwór. Poza tym majątek ziemski obejmował inne grunty i nieruchomości. Niekiedy po przeciwnej stronie znajdował się mniejszy dworek, w którym mieszkał jeden z synów gospodarza. On też miał swoją posiadłość wchodzącą w skład ziem ojca.
Pierwsze folwarki zakładali duchowni: biskupi, księża, klasztory. Później wykształciły się folwarki świeckie. Powstawały one z gruntów przekazanych szlachcicowi przez władcę w ramach przywileju (np. żeby przekonać go do udziałowi w wojnie lub zagwarantować sobie jego głos podczas elekcji) albo zasług.
W czasach renesansu folwark znacznie się rozwijał. Wynikało to z rosnącego zapotrzebowania na zboże w Europie Zachodniej (ludzie żyli coraz dłużej, więc potrzebowano więcej żywności). Pracę w folwarku wykonywali chłopi, którzy byli zmuszeni do pracy (np. w zamian otrzymywali narzędzia albo mogli uprawiać część gruntów na swoje potrzeby).
W XV wieku polski dwór wprowadził pańszczyznę, czyli odrobkową formę renty feudalnej (wcześniej obowiązywała naturalno-czynszowa - chłop uiszczał opłatę w postaci części plonów).